Dos hermanas juntas en avontura

Gastblogger Freya:
Eindelijk, daar doemt San Juan dan op in het uitgestrekte Argentinië. Vanuit het vliegtuig heb ik prachtig uitzicht gehad de afgelopen dagen - jaja dagen, want ik ben 4 dagen onderweg geweest sinds zondagochtend! Nog nooit zo´n lange reis beleeft: vele duizenden kilometers en twee continenten over. De vlucht duurde daardoor lang, want we moesten natuurlijk over de bolling van de aarde vliegen.
Mijn traject was alsvolgt:

La Baie des Ha! Ha! (Saguenay, Québec, Canada) naar Montréal
Ik werd gebracht naar het enige treinstation in de Saguenay fjord regio, om 11 ´s ochtends vertrok de trein en met drie uur vertraging kwamen we om half 12 ´s avonds aan . Prachtige reis door wilde natuur, snelstromende rivier met watervallen, rotsen, gemixte dennenbossen, moerassen en kanokampen. De zon scheen op de meren en we kwamen soms voor uren haast niemand tegen. De enkele rotsbewoner zwaaide naar de trein alsof het een eerste teken van leven was in weken. We kwamen langs een eco-camp dat alleen bereikbaar was met deze trein, en dan nog 4km stroomafwaarts met een bootje. Veel beverbarrages, falaises (steile heuvels met rotsen). De trein reed langzaam want met de 30 graden buiten was de spoorweg te heet.

Montreal naar Atlanta
In Montreal aangekomen met de metro naar Fiona en Solène, waar ik op de bank zo´n 6u heb geslapen, gedoucht en wat geontbijt heb en toen naar Emma, want zij had heel aardig voor mij de koffer bewaard die ik in Montreal achtergelaten had tijdens mijn avontuur op het platteland. Nogal een gesjouw met backpack, rugtas, een plastic tas en een zware koffer, en dat in 30 graden de halve stad door, metro en bus in. Gelukkig kende ik goed de stad. Op het vliegveld alles soepel en 3 uur later stond ik in Atlanta, in enorm vlieg-hub in de VS. Mijn koffer zou gelijk door naar Buenos Aires (BA) gaan, dus ik had tijd wat rond te wandelen. Toen plotseling bleek dat mijn vlucht naar de volgende ochtend zou worden verzet - het vliegtuig had een reparatie nodig en was dus niet klaar voor vertrek. Iedereen met spoed naar de helpdesk, waar we toen als een stelletje wilden stonden te dringen voor een vlucht via Sao Paulo, Rio de Janeiro of Santiago. Helaas voor mij, kreeg ik toen met het stel mensen die de ochtendvlucht zouden nemen een hotelnacht aangeboden in de airport area. Ik blij, want dan zou mijn koffer gewoon samen met mij op BA aangekomen, en kon ik wat slapen, maar toen bleek dat ik te jong (!) was om een hotelkamer te hebben voor mezelf, min leeftijd was gek genoeg 21... Ik stond al even te praten met een meisje uit Oregan, die 19 jaar bleek te zijn en dus hetzelfde probeelm had. Uiteindelijk konden we samen een kamer krijgen met king size bed, zijn we naar het hotel gereden met een shuttlebusje en werden we de volgende ochtend om 5u weer opgehaald want de vlucht vertrok om 7u ´s ochtends. Opnieuw door security, en bij de gate was een hele stapel koekjes en limonade om de schade weer recht te stellen. Bij de aankomst had ik al een groep Mormonen ontmoet (even oud als ik) en dus heb ik daar de anderhalf uur mee gekletst terwijl we stonden te wachten. Superleuke open mensen en interessante gesprekken mee gehad al geloofde ik hen maar voor de helft. Ze hadden me het Book of Mormons meegegeven als afscheidscadeautje.

Atlanta-Buenos Aires
Allemaal eenmaal op de vlucht gingen de 11u best snel voorbij. Drie films gekeken maar wel honderd keer gepauzeerd om uit het raam te kijken, het was zo mooi! Één voor een kwamen Florida, de Bahamas, Cuba, Venezuela, de Andes, de Amazone en Noord argentinie voorbij, met enorme meanderende bruine rivieren en hele bijzondere gestapelde wolken boven de koraalriffen van het caribisch gebied. Je kon zien dat er minder wolken boven gekapte stukken bos hing - komt dit door het verschil in evapotranspiratie van de vegetatie? Ik was bang om in slaap te vallen want ik wilde niets missen van het prachtige uitzicht onder mijn voeten, slapen kan altijd nog! Meren weerkaatsen het zonlicht en vlak voor aankomst zien we de zonsondergang, waardoor we in BA met z´n duizenden lichtjes aankwamen.

Buenos Aires- San Juan
Omdat ik natuurlijk mijn connectie had gemist, kreeg ik na wat geregel van de airlines nog een hotelovernachting aangeboden in een dorpje naast het vliegveld. Ik kreeg een voucher mee om te gaan eten in een restaurantje en werd door een persoonlijke taxi weggebracht en opgehaald (er waren zo´n 8 mensen in dezelfde situatie). Het eten was een driegangenmaaltijd, veel te veel en laat maargoed. Volgende ochtend gedoucht en toen werd ik op eens gebeld in mijn hotelkamer, ik supersnel aankleden en bleek dat m´n taxi al beneden stond. Keek op mijn klok, ik leefde nog op de canadese tijd! Ontbijt dus al gemist, maar gelukkig nog niet de taxi! Aangekomen op het verkeerde vliegveld (ik wist dat ik moest overstappen van vliegveld), ben ik op zoek gegaan naar een bus. Voor 150 pesos kon ik mee met mn bagage en na een indrukwekkend ritje van een uur door de enorme stad - opkomende zon, superhoge tropische bomen, mist of was het smog? - het deed me aan afrika denken, zo zonder schijnbare stadsplanning, de vogeltjes die uit mistige bomen opvlogen tussen de afgevallen wijken. We reden over een weg die in het midden allemaal trucks had opgeslagen, en we reden langs de zee - El Atlantico! Sommige bomen hadden hun blaadjes verloren: het is winter hier, en hoewel ik nog net in korte broek rond liep, liep de meerderheid in mutsen rond. Naar wat verwarring mocht ik door te douane (ik had twee vorken in mijn tas, die mochten blijkbaar niet naar san juan, terwijl ik natuurlijk allang 3 andere douanes doorwas). Ik was ruim op tijd voor de vlucht maar toch bijna het vliegtuig gemist - de gate vanwaar we vertrokken veranderde namelijk steeds, en dus rende ik de laatste 10min voordat we vertrokken nog rond om het juiste vliegtuig te vinden. Bleek dat ik op de vlucht naar Mendoza moest, die ook zou landen in San Juan, en ik kon nog net met de laatste passagiers instappen. Supermooi weer, ik keek mn ogen uit met het uitzicht over de bergen, woestijngebieden en pampas tussen BA en San Juan.

Om het vliegveld aangekomen was Myrthe en nog niet, en bijna iedereen was al weg toen ze na een paar minuten kwam. Andere mensen kwamen al op me af om te vragen of ik werd opgehaald, en ik maar herhalen "mi hermana-" (mijn zus) want meer wist ik niet te zeggen. Zo gek om elkaar weer in de armen te sluiten maar heel gezellig, en daarna Myrthi´s familie ontmoet. Allemaal lekkere dingen gegeten, lekker geslapen (ik was zoooo moe), het landschap bekeken, spaans geoefenend (ik ging in een dag van cero (0) spaans naar "un poco"), naar de universiteit geweest voor wat dingentjes regelen en voor Myrthe die haar vriendinnen dag moest zeggen en naar de finca geweest van Myrthe´s familie.

------------------------------------------------------------------------------
Na zo´n 5 daagjes in San Juan zijn we met de bus naar het zuiden gegaan, zo´n 6u via Mendoza naar San Rafael. Door de beregende ruiten bewonderde Freya de besneeuwde bergen van de Andes waar Myrthe al een jaar tegenaan mocht kijken vanuit de verte. Met mist en kou kwamen we ´s avonds aan waar we opgehaald werden door Julie, onze workaway host. Samen met Christophe haar man wonen ze op een finca op het platteland rondom San Rafael, met 3 honden, 2 katten, 6 paarden en kippen. De olijfbomen, rommelige paardenweides, wijngaarden en fruitbomen tooien hier het landschap. Ze willen een restaurant beginnen in een klein touristisch dorpje 25km verderop en zijn nu een oud restaurant aan het renoveren dat ze komende zomer willen openen (dec 2016 dus). Het is een frans stel dat hier al 3 jaar woont; het was een erg grappige ontmoeting aangezien Freya natuurlijk Frans maar geen Spaans spreekt en Myrthe juist wel Spaans maar weer minder Frans. Om de dag gaan we met ze mee om een hele dag bakstenen te sjouwen, bergen blaadjes te harken en naar vuilnisstortplekken midden in de natuur te brengen, plamuur van muren te schaven etc. Het is zwaar werk maar het is leuk om te zien dat het gebouw zo snel opgeknapt wordt - er werken samen met Julie en Christophe zo´n 4 argentijnen 5 dagen per week om o.a. te metselen, de elektriciteit, loodgietwerk en alarmsystemen aan te leggen.

Tijdens onze vrije daagjes mogen we de paarden erop uitnemen naar de pampa achter het huis, waar je prachtig uitzicht hebt op de bergkam en wat mooie paden hebt om over te galopperen. We hebben allemaal ons ´eigen´ paard, Freya La Madre, de grootste, Myrthe Indio het gauchopaard van Julie en Julie als ze mee gaat, eentje die nog wat training nodig heeft. We hebben westernzadels met schapenvachten eroverheen, heerlijk comfortabel. We hebben langs en over de oude spoorweg gereden, over een rivierbedding, door een droog irrigatiekanaal en tussen de stekelige struiken waar de pampa tot aan je armen hoog groeit. De hond rent mee met de paarden en als we langs loslopende kippen komen nemen we hem even in het zadel omdat hij anders de kippen doodt. De galoppádes tussen de wijngaarden zijn lang, stoffig en supergaaf. Verder hebben we heerlijke brownies gebakken als verrassing voor onze hosts, gekookt, geschommeld en voor het vuur gezeten want vooral tijdens de druilerige dagen is het koud. Perfect om lekker bij te kletsen!